Κυριακή 16 Οκτωβρίου 2011

Οι αποφασιστικές στιγμές της ζωής μας

Οι Κυριακές είναι μέρες απολογισμού. Τα νοσταλγικά απομεσήμερά τους σε οδηγούν στις υπόγειες διαδρομές της ουσίας σου. Μνήμες. Τι συνθέτει αλήθεια αυτό που είμαστε δεκαετίες μετά τα παιδικά μας χρόνια; Ποιοι είμαστε; 
Αποφασιστικές στιγμές που ζήσαμε χωρίς να συνειδητοποιήσουμε ποτέ την σημασία τους. Και πάντα ενεδρεύει μέσα μας η ανάγκη για επιστροφή στις εικόνες, τις μυρωδιές, τις γεύσεις, τους ήχους, τα αγγίγματα της παιδικής μας ηλικίας. Τα βαθιά, άλογα, συναισθήματά μας είναι ακόμη εδώ, μας καταδυναστεύουν. 
Ζούμε όλη μας τη ζωή απασχολώντας τον εαυτό μας για να μη θυμόμαστε ό,τι αφήσαμε πίσω. Αγαπημένα πρόσωπα, φιλίες, βλέμματα, κινήσεις χεριών, ένα χαμόγελο, παιχνίδια, καυγάδες, αγάπες παιδικές. Και μια μέρα,  που δεν μπορούμε πια να αγνοήσουμε τον καθρέφτη μας, που δεν αντέχουμε στη σκέψη ότι κάναμε τα πάντα για να είμαστε αλλού, αλλά  είμαστε πάλι εκεί, στις πηγές της ζωής μας, που αρνούμαστε να παραδεχθούμε ότι όλα έγιναν για να τροφοδοτήσουν την δυναστευτική μας παιδικότητα  και να απαλύνουν  παλιές πληγές, η παραδοχή της δύναμης της παιδικής ηλικίας μας γεμίζει φόβο και ταυτόχρονα μια ορμή για επιστροφή. Οι επιθυμίες γίνονται τα φερέφωνα ενός απαιτητικού παρελθόντος. Επιθυμίες που στρέφονται στα ξένα μάτια, ξένα χέρια, ξένες αγκαλιές για να ξαναβρούν εκείνες τις πρωταρχικές αποφασιστικές στιγμές του μακρινού μας παρελθόντος. 
Κι αν τύχει μια μέρα και μυρίσεις έναν κατιφέ,  θυμάσαι την γλυκόπικρή του μυρωδιά σε μέρες θλίψης. Κι αν τύχει να ακουμπήσεις μια φτέρη, πιάνεις το κομμένο νήμα των ονείρων σου. Κι αν ακούσεις παιδικές φωνές, ξαναγίνεσαι ο πρωταγωνιστής εκείνου του λανθάνοντος ερωτισμού στα παιδικά παιχνίδια. Κι αν μυρίσεις την κουφοξυλιά μετά τη βροχή ζωντανεύουν ευθύς οι μέρες της άσκοπης σου περιπλάνησης για να αγαπήσεις και να αγαπηθείς. Να αγαπηθείς άνευ ορίων,  άνευ όρων: Να σε κυνηγάει σε όλη σου τη ζωή, καθώς πιστεύεις σε εκείνη την παιδική αγάπη με μια αφέλεια συγκινητική. Ξαναδαγκώνεις το μήλο που έτριζε ανάμεσα στα μαργαριτένια σου δόντια και γυάλιζε τον ήλιο στα μάτια σου. Οι χυμοί του πετάγονταν σαν κάλεσμα εγγύτητας. Εγγύτητας με το σύμπαν. Κάθε σταγόνα και μια λέξη, κάθε δάγκωμα και μια επιθυμία. 
Και τι πραγματώθηκε από όλα αυτά που ονειρευτήκαμε;  Κάθεσαι ένα βράδυ με πανσέληνο στο μπαλκόνι του σπιτιού σου και βλέπεις τις ψυχές να περνούν, γνέφοντας τη θλίψη τους που δεν μπορούν να σε πλησιάσουν πια.  Περνούν και οι σκιές των ζωντανών και αναρωτιέσαι τι σε θλίβει περισσότερο: Η απουσία ή η παρουσία; Στην απουσία βρίσκεις την απελπισία του ανεπίστρεπτου, στην παρουσία βρίσκεις την σκληρότητα της αλλαγής. Μπερδεύεις τη ζωή με τη γλυκύτητα της αναπόλησης. Δεν είσαι εσύ που αναπολείς. Είναι κάποια άλλη, που η ζωή της έκανε τόσους κύκλους όσους και παιδικούς αναστεναγμούς και τώρα επιστρέφει για να κάνει την αποτίμηση. Αλλά η αποτίμηση είναι ήδη  η απάρνηση. Γιατί όταν θελήσεις να αποτιμήσεις τη ζωή σου αρνιέσαι την παιδικότητά σου. Αυτό ήταν η ζωή σου: This one goes to the one I'd left behind me.

<iframe width="420" height="315" src="http://www.youtube.com/embed/WNS6l6mSzIY" frameborder="0" allowfullscreen></iframe>