Η Νοσταλγία μας καταδιώκει; Κάθε στιγμή αναπολεί την προηγούμενη; Τα 3α Καραμανλίδικα είναι ήδη παρελθόν που ξεχάστηκε μέσα στη βιασύνη μας να τα ζήσουμε όλα και γρήγορα σε αυτόν το λίγο χρόνο που μας αναλογεί; Ήδη έχουμε βάλει τα μαγιό και ατενίζουμε τη θάλασσα, βιαστικοί ταξιδιώτες, λάτρεις της στιγμής. Η εποχή που καταναλώναμε χρόνο για να αναπολήσουμε τον παρελθόντα χρόνο έχει περάσει ανεπιστρεπτί. Το αεράκι του άλσους στο Ξηροχώρι πήρε μαζί του και τα συναισθήματά μας, την αγωνία μας, το άγχος για την παρουσίαση. Θα τα αφήσουμε όλα πίσω για να τα ξαναθυμηθούμε με την πρώτη σταγόνα της βροχής του φθινοπώρου. Εγώ όμως θέλω να λιώσω στον καύσωνα του καλοκαιριού και να πληκτρολογήσω λίγες γραμμές για τη συνάντηση των Καραμανλήδων και των απογόνων τους στο Ξηροχώρι Θεσσαλονίκης.
Η διοργάνωση αξίζει συγχαρητηρίων. Μπράβο Μένιο που συνέλαβες αυτή τη δομή των δρώμενων και μας ταξίδεψες στην καθημερινή ζωή των Καππαδοκών. Κι ο Ιάκωβος, πρόεδρος του συλλόγου, χορευτής, εθελοντής, φιλόξενος μας έδωσε το στίγμα του ένθερμου υποστηρικτή των Καραμανλίδικων, αυτής της συνάντησης των Καππαδοκών που εδώ και τρία χρόνια χρωματίζει τα καλοκαίρια μας.
Καλοκαιρινή μέρα, ιδροκοπώντας στις βαριές τσόχινες και βελούδινες στολές, οι συμμετέχοντες στα δρώμενα είχαν σοβαρό λόγο για να περνούν αυτήν τη δοκιμασία. Την Νοσταλγία της παράδοσης.
Ανάβουνε φωτιές, τραγουδούν, χορεύουν, αναπαριστούν, θερίζουν, χτίζουν, παντρεύονται, γλεντούν, παίζουν, νοικοκυρεύουν τα σπίτια τους και την παράδοσή τους. Ανοίγουν ένα πορτάκι στο παρελθόν και φωτίζουν ξεχασμένες στιγμές ενός πολιτισμού αγνοημένου για δεκαετίες, αδικημένου από τους λαογράφους, λόγω της τουρκοφωνίας των Καππαδοκών. Κι ανάμεσα σε αυτά διαβάζεται το Ευαγγέλιο στα Καραμανλίδικα (τουρκικά με ελληνικούς χαρακτήρες) σαν να λειτουργούσε και μνημόνευε τους προγόνους μας, τις δύσκολες μέρες τους στα χρόνια της προσφυγιάς και το πείσμα τους να στεριώσουν στην Ελλάδα. Ούτε φύλλο δεν κουνήθηκε στις ψυχές μας.
Περιμένοντας στο αλσύλιο, πίσω από τη σκηνή, οι συμμετέχοντες στα δρώμενα έδεναν τις μαντήλες τους, ταίριαζαν τις ποδιές τους, άκουγαν μια τελευταία υπενθύμιση από τη δασκάλα του χορού με τα μάτια στραμμένα στα τεκμαινόμενα επί σκηνής. Η ορχήστρα συνόδευε τα δρώμενα με καραμανλίδικα τραγούδια.
Και η στιγμή φτάνει με μια κολοκύθα στην οποία είναι καρφωμένα τρία κεριά, σύμβολο της Αγίας Τριάδας. Ένα παλικάρι την κρατά και χορεύοντας κατευθύνεται στο κένρο της σκηνής. Μαζί του κι άλλοι, άνδρες και γυναίκες, κομίζουν τη χαρά του γαμήλιου γλεντιού. Κι η νύφη φορώντας τη "βιν δαλί" φορεσιά της , απλωμένη σε χίλια κλαδιά ζωής, μέλλοντος και παρελθόντος, χορεύει με τις γυναίκες της παρέας. με ένα κερί στο χέρι στροβιλίζεται σε αντικρυστό χορό με τις συγγενείς και τις φίλες. Κι όταν ξεκινά ο κυκλικός χορός με τα χέρια σταυρωμένα, τα μέλη του κύκλου διατρανώνουν στο ακροατήριο ότι είναι εδώ, δεν ξεχνούν την καταγωγή τους και είναι οι ζωντανοί φορείς του καππαδοκικού πολιτισμού.
Ένα Κόνιαλι ακούγεται από το κανονάκι και τη φωνή του Μάνου Κουτσαγγελίδη που φέρνει στη σκηνή όλους τους συμμετέχοντες για ένα πανηγυρικό κλείσιμο.
Ατενίζοντας τη θάλασσα στην Τουζλόν και ενώ διηγούμαι τα συμβάντα στους φίλους μου, σκέφτομαι ότι μοιραζόμαστε τις στιγμές μας με διηγήσεις, φωτογραφίες και βίντεο αλλά η πραγματική μοιρασιά είναι η συγκίνηση που διαπέρασε την καρδιά μας στη διάρκεια αυτής της μοναδικής μέρας. Βγάλτε τις μικρότητες, τις γκρίνιες, τους ανταγωνισμούς, τις φιλοδοξίες και σας μένει καθαρό υπόλοιπο μια θριαμβική μέρα με εξαίρετους πρωταγωνιστές.
Η διοργάνωση αξίζει συγχαρητηρίων. Μπράβο Μένιο που συνέλαβες αυτή τη δομή των δρώμενων και μας ταξίδεψες στην καθημερινή ζωή των Καππαδοκών. Κι ο Ιάκωβος, πρόεδρος του συλλόγου, χορευτής, εθελοντής, φιλόξενος μας έδωσε το στίγμα του ένθερμου υποστηρικτή των Καραμανλίδικων, αυτής της συνάντησης των Καππαδοκών που εδώ και τρία χρόνια χρωματίζει τα καλοκαίρια μας.
Ανάβουνε φωτιές, τραγουδούν, χορεύουν, αναπαριστούν, θερίζουν, χτίζουν, παντρεύονται, γλεντούν, παίζουν, νοικοκυρεύουν τα σπίτια τους και την παράδοσή τους. Ανοίγουν ένα πορτάκι στο παρελθόν και φωτίζουν ξεχασμένες στιγμές ενός πολιτισμού αγνοημένου για δεκαετίες, αδικημένου από τους λαογράφους, λόγω της τουρκοφωνίας των Καππαδοκών. Κι ανάμεσα σε αυτά διαβάζεται το Ευαγγέλιο στα Καραμανλίδικα (τουρκικά με ελληνικούς χαρακτήρες) σαν να λειτουργούσε και μνημόνευε τους προγόνους μας, τις δύσκολες μέρες τους στα χρόνια της προσφυγιάς και το πείσμα τους να στεριώσουν στην Ελλάδα. Ούτε φύλλο δεν κουνήθηκε στις ψυχές μας.
Περιμένοντας στο αλσύλιο, πίσω από τη σκηνή, οι συμμετέχοντες στα δρώμενα έδεναν τις μαντήλες τους, ταίριαζαν τις ποδιές τους, άκουγαν μια τελευταία υπενθύμιση από τη δασκάλα του χορού με τα μάτια στραμμένα στα τεκμαινόμενα επί σκηνής. Η ορχήστρα συνόδευε τα δρώμενα με καραμανλίδικα τραγούδια.
Και η στιγμή φτάνει με μια κολοκύθα στην οποία είναι καρφωμένα τρία κεριά, σύμβολο της Αγίας Τριάδας. Ένα παλικάρι την κρατά και χορεύοντας κατευθύνεται στο κένρο της σκηνής. Μαζί του κι άλλοι, άνδρες και γυναίκες, κομίζουν τη χαρά του γαμήλιου γλεντιού. Κι η νύφη φορώντας τη "βιν δαλί" φορεσιά της , απλωμένη σε χίλια κλαδιά ζωής, μέλλοντος και παρελθόντος, χορεύει με τις γυναίκες της παρέας. με ένα κερί στο χέρι στροβιλίζεται σε αντικρυστό χορό με τις συγγενείς και τις φίλες. Κι όταν ξεκινά ο κυκλικός χορός με τα χέρια σταυρωμένα, τα μέλη του κύκλου διατρανώνουν στο ακροατήριο ότι είναι εδώ, δεν ξεχνούν την καταγωγή τους και είναι οι ζωντανοί φορείς του καππαδοκικού πολιτισμού.
Ένα Κόνιαλι ακούγεται από το κανονάκι και τη φωνή του Μάνου Κουτσαγγελίδη που φέρνει στη σκηνή όλους τους συμμετέχοντες για ένα πανηγυρικό κλείσιμο.
Ατενίζοντας τη θάλασσα στην Τουζλόν και ενώ διηγούμαι τα συμβάντα στους φίλους μου, σκέφτομαι ότι μοιραζόμαστε τις στιγμές μας με διηγήσεις, φωτογραφίες και βίντεο αλλά η πραγματική μοιρασιά είναι η συγκίνηση που διαπέρασε την καρδιά μας στη διάρκεια αυτής της μοναδικής μέρας. Βγάλτε τις μικρότητες, τις γκρίνιες, τους ανταγωνισμούς, τις φιλοδοξίες και σας μένει καθαρό υπόλοιπο μια θριαμβική μέρα με εξαίρετους πρωταγωνιστές.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου