Την ιδέα μου την έδωσε ένας φίλος που με επισκέφτηκε σήμερα. "Τα καλά σχολεία σε όλο τον κόσμο λειτουργούν με τον κλασικό μαυροπίνακα" (πράσινο κάποιες φορές) και την κιμωλία. "Αναχρονιστικό" θα κραύγαζαν οι λάτρεις της τεχνολογίας. "Άχρηστο εργαλείο για τη συνεργατική μάθηση" θα έλεγαν τα παιδιά του Ματσαγγούρα. "Σύμβολο της δασκαλοκεντρικής μεθόδου" θα διατείνονταν οι παιδαγωγοί που εισάγουν καθυστερημένα (50 έτη) τις δυτικές θεωρίες περί μάθησης.
Πώς μπορεί κάποιος να υπερασπιστεί το ρόλο του μαυροπίνακα στην τάξη, όταν κινδυνεύει να θεωρηθεί αντιδραστικός σε μια κοινωνία που γρήγορα απαρνείται κάθε θετικό του παρελθόντος της για να υμνήσει το καινούργιο; Πώς να αντισταθείς σε ένα κατεστημένο (πανεπιστημιακό και συντεχνιακό) όταν κινδυνεύεις να γίνεις γραφικός επειδή θεωρείς ακόμη τον πίνακα απαραίτητο εργαλείο της τάξης; Φτάσαμε στο ακραίο σημείο να ακούμε από καθέδρας ότι ο δάσκαλος που χρησιμοποιεί τον πίνακα δεν είναι καλός δάσκαλος.
Δυστυχώς στην Ελλάδα η μόδα δεν αφορά μόνο το ύψος των τακουνιών αλλά και τις παιδαγωγικές θεωρίες. Αρκεί να βρεθεί ένας με διδακτορικό στην μη καταλληλότητα μιας παιδαγωγικής μεθόδου και τότε φυτρώνουν ρέμπλικές του σε όλη την πανεπιστημιακή κοινότητα. Αυτές με τη σειρά τους "επιμορφώνουν" τους πληβίους των ρεμπλικών για να διαχύσουν στο ευρύ λεγόμενο κοινό την γνώση του "νέου". Και ό,τι παλιό γίνεται σαν τη σκόνη της κιμωλίας: σβήνεται με το βρεγμένο σφουγγάρι της ορμής των νεοφώτιστων!
Και έτσι φτάνουμε στη δαιμονοποίηση του πίνακα, στην διστακτική και ενοχική του χρήση στην τάξη.
Άλλη φορά θα επιχειρηματολογήσω για τη χρήση του μαυροπίνακα.
Πώς μπορεί κάποιος να υπερασπιστεί το ρόλο του μαυροπίνακα στην τάξη, όταν κινδυνεύει να θεωρηθεί αντιδραστικός σε μια κοινωνία που γρήγορα απαρνείται κάθε θετικό του παρελθόντος της για να υμνήσει το καινούργιο; Πώς να αντισταθείς σε ένα κατεστημένο (πανεπιστημιακό και συντεχνιακό) όταν κινδυνεύεις να γίνεις γραφικός επειδή θεωρείς ακόμη τον πίνακα απαραίτητο εργαλείο της τάξης; Φτάσαμε στο ακραίο σημείο να ακούμε από καθέδρας ότι ο δάσκαλος που χρησιμοποιεί τον πίνακα δεν είναι καλός δάσκαλος.
Δυστυχώς στην Ελλάδα η μόδα δεν αφορά μόνο το ύψος των τακουνιών αλλά και τις παιδαγωγικές θεωρίες. Αρκεί να βρεθεί ένας με διδακτορικό στην μη καταλληλότητα μιας παιδαγωγικής μεθόδου και τότε φυτρώνουν ρέμπλικές του σε όλη την πανεπιστημιακή κοινότητα. Αυτές με τη σειρά τους "επιμορφώνουν" τους πληβίους των ρεμπλικών για να διαχύσουν στο ευρύ λεγόμενο κοινό την γνώση του "νέου". Και ό,τι παλιό γίνεται σαν τη σκόνη της κιμωλίας: σβήνεται με το βρεγμένο σφουγγάρι της ορμής των νεοφώτιστων!
Και έτσι φτάνουμε στη δαιμονοποίηση του πίνακα, στην διστακτική και ενοχική του χρήση στην τάξη.
Άλλη φορά θα επιχειρηματολογήσω για τη χρήση του μαυροπίνακα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου