Η βροχή, καθώς κυλάει στα τζάμια του παραθύρου, ξεπλένει τη σκόνη του κόσμου, αφαιρεί τις λεπτομέρειες των αναμνήσεων και μας αφήνει καθαρές, λιτές, εμβληματικές εικόνες.
Κοιτάζοντας μια φωτογραφία που μου έστειλε η Δέσποινα, αναγνωρίζω σ' αυτήν τη δύναμη του συμβολισμού της.
Μαντήλι κόκκινο το ήλιο δένω στο λαιμό.
Η άκρη του μαντηλιού μου είναι δεμένη...
Το μαντήλι σου τινάζεις και θαρρώ πως με φωνάζεις...
Κι έτσι δέσαμε τη ζωή μας στη Νίσυρο με ένα μαντήλι κόκκινο! Μαντήλια δεμένα σε αγαπημένους λαιμούς, ακουμπισμένα σε δωμάτια άλλοτε σκιερά κι άλλοτε ηλιόλουστα, μαντήλια των εθελοντών της Σπηλιανής, μαντήλια των μπροστάρηδων, μαντήλια δωρισμένα, μαντήλια τραγουδισμένα, μαντήλια αγαπημένα.
Κι αν έπρεπε να αφήσω σημάδια για να μην χαθώ στη βοή της πόλης, μαντήλια θα άφηνα στο πέρασμά μου. Για να ξαναγυρίσω το επόμενο καλοκαίρι και να θυμηθώ όσα ξέχασα...
Μαντήλι κόκκινο το ήλιο δένω στο λαιμό.
Η άκρη του μαντηλιού μου είναι δεμένη...
Το μαντήλι σου τινάζεις και θαρρώ πως με φωνάζεις...
Κι έτσι δέσαμε τη ζωή μας στη Νίσυρο με ένα μαντήλι κόκκινο! Μαντήλια δεμένα σε αγαπημένους λαιμούς, ακουμπισμένα σε δωμάτια άλλοτε σκιερά κι άλλοτε ηλιόλουστα, μαντήλια των εθελοντών της Σπηλιανής, μαντήλια των μπροστάρηδων, μαντήλια δωρισμένα, μαντήλια τραγουδισμένα, μαντήλια αγαπημένα.
Κι αν έπρεπε να αφήσω σημάδια για να μην χαθώ στη βοή της πόλης, μαντήλια θα άφηνα στο πέρασμά μου. Για να ξαναγυρίσω το επόμενο καλοκαίρι και να θυμηθώ όσα ξέχασα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου