Το καλοκαιρινό όνειρο

Πριν πολλά χρόνια, στις αρχές των '80, υπήρχε ένα καφωδείο (ίσως και bar) στην κοιλάδα των Αγίων Αναργύρων. Ήταν από τα πρώτα μαγαζιά της περιοχής και έμελε να γίνει το στέκι μας. "Το καλοκαιρινό όνειρο του Δημήτρη" (έτσι ονομάζονταν) στέγαζε τις πολιτικές, κοινωνικές και μουσικές μας ανησυχίες.  Στη μέση της αυλής του δέσποζε ένας μεγάλος πλάτανος και τριγύρω του ήταν τοποθετημένα τρίποδα τραπεζάκια και καρέκλες καφενείου. Στα μικρά τραπεζάκια στριμώχνονταν κρύοι μεζέδες, κόκκινο κρασί, τα τσιγάρα μας, εφημερίδες, περιοδικά (Το Τέταρτο, ο Σχολιαστής) και τασάκια.  Κινητά δεν υπήρχαν τότε. Τις πολύωρες συζητήσεις δεν διέκοπταν οι ήχοι των κινητών. Το πάθος στην αναζήτηση της αλήθειας γίνονταν μερικές φορές επιθετικότητα που οδηγούσε σε έντονες αντιπαραθέσεις έως καυγάδες. Εκεί γεννήθηκαν και οι μεγάλοι μας έρωτες.  "Κυρ-Διευθυντά των δίσκων έχω ένα νταλγκά βαρύ...", "Τρελλή κι αδέσποτη", ακούγονταν από τα μικρά ηχεία και σιγοντάριζαν τους ψιθύρους, τις ματιές, τις εντάσεις, τις κουβέντες μας.  Είχαμε την παρορμητικότητα της νιότης, τους χυμούς της αθωότητας, τη χαρά της ζωής. Εκεί σχεδιάζαμε τις μέρες μας, τα ραντεβού, την ψυχαγωγία μας.  Εκεί σχεδιάζαμε τη ζωή μας. Κάθε βράδυ μας έβρισκε με το φορτίο της ημέρας και εκεί μας άφηνε πιο νέους.
Ατέλειωτες συζητήσεις για το δικαίωμα στην τεμπελιά (Λαφάργκ) για την κοινωνική συμμόρφωση, για τον "Υπηρέτη" του Τζόζεφ Λόουζι, για το σοσιαλισμό. Κονταροκτυπιόμασταν με πάθος για το απόλυτο (όπως όλοι οι νέοι) και μετά φιλιώναμε με κρασί και γέλια.
Γιατί σήμερα νοστάλγησα "Το καλοκαιρινό Όνειρο του Δημήτρη";
Είναι που αγόρασα μια κυριακάτικη εφημερίδα που είχε το σιντί του δίσκου "Η ΕΚΔΙΚΗΣΗ ΤΗΣ ΓΥΦΤΙΑΣ". Τα τραγούδια του έπαιζαν συνεχώς τότε και γνωρίζαμε κάθε στίχο και κάθε λέξη. Κι αν ήταν η περίοδος εκείνη ταινία, αυτή θα ήταν η μουσική της.
Κι αν με κατηγορήσει κανείς που εν μέσω κρίσης εγώ νοσταλγώ κι όταν οι άλλοι σκυθρωπιάζουν εγώ χαμογελώ, θα τους απαντήσω:
Η νοσταλγία δεν είναι συντηρητισμός αλλά τρόπος να δούμε τα ανθρώπινα μονοπάτια και να τα ακολουθήσουμε... Να ξαναθυμηθούμε πώς ήμασταν για να προχωρήσουμε με αξιοπρέπεια στο μέλλον. Να εντοπίσουμε τις καλές μας στιγμές για να σχεδιάσουμε το μέλλον.
Η νοσταλγία είναι ο καθρέφτης της προοπτικής.